Medytacja - tak wiele się o niej ostatnio mówi, choć powiedzieć można tak niewiele. Medytacja, podobnie jak joga, przywędrowała do nas z Indii. Na zachodzie jedno i drugie staje się (lub już się stało) wykładnią rozwoju duchowego, relaksacji. A w szerszym znaczeniu inną stroną naszego życia. Z jednej strony mamy życie zawodowe, karierę zawodową, walkę o przetrwanie w tym pędzącym pociągu zwanym cywilizacją XXI wieku, a z drugiej możliwość odłączenia się od tego całego szaleństwa i wariactwa. Kto wie czy ten pociąg się kiedyś nie wykolei?
Czym jest medytacja?
Medytacja jest określonym stanem umysłu. Jest umysłem bez zawartości. I chyba to wszystko, co można powiedzieć o medytacji. Bo cóż więcej można powiedzieć o pustce? A jednak opracowane zostały przeróżne techniki medytacyjne czy teksty opisujące stan medytacyjny. Pierwsze z nich powstały tysiące lat temu i te prawdopodobnie są najbardziej wartościowe. Choć ówcześni mistrzowie, tacy jak Osho - zwolennik medytacji dynamicznej - czy Krishnamurti, który preferował swoistą i nowatorską metodę, zgodnie z którą wystarczy porzucić wszelkie działanie, wnoszą nowe światło w kwestii medytacji.
Ten ostatni ma całkowitą rację. Wystarczy porzucić wszelkie działania, a wszystko stanie się medytacją. Problem polega jednak na tym, że nie potrafimy nie działać. Podobno człowiek jest aktywny nawet przez 22 godziny każdego dnia - i to mimo tego, że śpi między 5 a 8 godzin na dobę. Jesteśmy przepełnieni działaniem, nie znamy nic poza nim. Gdy ktoś próbuje wyjaśnić nam czym jest niedziałanie, jest to podobne do próby wyjaśnienia niewidomemu tego, czym jest światło słoneczne. Dlatego też większość ludzi błędnie pojmuje to, czym medytacja w rzeczywistości jest. I jest to bardzo naturalne. Nie ma się czym przejmować. W przeciwieństwie do niewidomego, który ma znikome szanse na poznanie słońca, medytacja może stać się częścią życia każdego z nas. Wystarczy trochę praktyki.
Co jest potrzebne do medytacji?
Do medytacji nie potrzeba niczego. A wręcz wszystko, co stosujemy do "medytowania", jest przeszkodą. Przeszkodą, którą trzeba sobie rzucić jak kłodę pod nogi. Jak człowiek zda sobie z tego sprawę, wtedy zaczyna się medytacja. Nie musisz siedzieć jak Budda. Nie musisz układać w żaden specyficzny sposób palców, zamykać oczu czy robić jakichkolwiek innych dziwactw. Medytować można w parku, w supermarkecie, w teatrze, a nawet w pracy. Gdzie tylko zechcesz.
Ale nie zniechęcaj się na samym początku. Z medytacją jest jak z jazdą na rowerze. Tyle tylko że w tym przypadku rower jest niewidzialny. Ile czasu zajmuje dzieciom nauka jazdy na rowerze? Ciężko jest mi sobie wyobrazić, żeby ktoś za pierwszym razem pojechał. Mam wrażenie, że wiele osób zniechęca się za pierwszym razem. Liczyli na coś wielkiego - na łaskę z niebios, na relaks nie z tej ziemi, niebieskie migdały. Nie doświadczyli tego i zrezygnowali. Jak małe dziecko, które po pierwszym upadku na rowerze zaprzestaje nauki.
Różnica między medytacją a jazdą na rowerze jest taka, że umiejętność jeżdżenia jest dla każdego wartością samą w sobie, a po medytacji ludzie spodziewają się niestworzonych rzeczy. Czy ktokolwiek oczekuje błogosławieństwa po jeździe na rowerze? Umiesz jeździć i robisz to jak tylko masz potrzebę lub ochotę. Tak samo jest z medytacją. To zwykła umiejętność - nic więcej. Umiesz medytować i robisz to kiedy masz potrzebę lub ochotę. Nie oczekuj niczego nadzwyczajnego. Tak jak każdy inaczej jeździ na rowerze czy prowadzi samochód, tak i każdy inaczej medytuje. Cokolwiek osoba medytująca może powiedzieć o medytacji, będzie to coś osobistego, unikalnego i niepowtarzalnego. Może być wszystkim, ale nie będzie twoim doświadczeniem medytacyjnym.
Czy warto medytować? A czy warto uczyć się jeździć na rowerze? Z jakichś względów większość rodziców uczy swoje dzieci jazdy na rowerze. Z nieznanych mi przyczyn medytacji trzeba nauczyć się samemu.
Zainteresował Cię ten temat? Chcesz dowiedzieć się więcej? Zachęcam do zapoznania się z wykładami Osho.
